Ο ελληνικός κινηματογράφος διχάζεται -όπως εξάλλου και η πλειοψηφία των πολιτιστικών εκδηλώσεων την περίοδο αυτή- ως προς τις θεματικές και αισθητικές κατευθύνσεις του. Από τη μια παρατηρείται ο προσανατολισμός προς τα σύγχρονα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού, των προτύπων και της κουλτούρας του και από την άλλη η αφοσίωση στην ανατολική, ελληνορθόδοξη παράδοση και στα δημοτικά και λαϊκά ήθη σε συνδυασμό με επιλεκτικές αναγνώσεις της αρχαιότητας. Η κρατική παρέμβαση (βραβεία, επιχορηγήσεις κτλ.) και οι μεμονωμένες περιπτώσεις εισπρακτικών επιτυχιών και διεθνών βραβεύσεων (Θ. Αγγελόπουλος-Φεστιβάλ Βενετίας) κάθε άλλο παρά ακυρώνουν το γεγονός της απομάκρυνσης του μεγάλου κοινού από την "έβδομη τέχνη".

Στο χώρο του θεάτρου η ίδρυση των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων συνιστά μια σημαντική απόπειρα για αυτόνομη ανάπτυξη της επαρχίας, συχνά αποκλεισμένης από τις εξελίξεις. Πειραματικά θέατρα συνυπάρχουν με θιάσους δημοφιλών πρωταγωνιστών, παρουσιάζοντας ένα ποικίλο ρεπερτόριο με έμφαση στην ελληνική δραματουργία, η οποία αγγίζει τα πάθη και τις διαδρομές του νεοέλληνα. Η τηλεόραση επικρατεί ολοκληρωτικά με τα καταναλωτικά πρότυπα (θέαμα χωρίς μηνύματα, ατομοκεντρική ιδεολογία), που τα προωθεί να λειτουργούν σε βάρος προσεγγίσεων και οραμάτων με πολιτιστικό περιεχόμενο. Η μουσική βιομηχανία καθίσταται κυρίαρχη, είτε εκποιώντας εμπορικά μια παράδοση αμφισβήτησης (ροκ), είτε προτείνοντας το ελαφρύ, ευρείας κατανάλωσης τραγούδι (ποπ). Ωστόσο, πολλοί "λαϊκοί" ή "σύγχρονοι" δημιουργοί ξεκινούν ή συνεχίζουν μια προσωπική, διακριτή πορεία, με γόνιμους καρπούς και αξιόλογη απήχηση.

Από την εικόνα της Ελλάδας στη δεκαετία του '80 δεν μπορεί να λείπει η αναφορά στις εξελίξεις στον αθλητισμό. Tόσο ατομικά (πάλη-1980, ακοντισμός-1982) όσο και ομαδικά αθλήματα (μπάσκετ-1987) κατέγραψαν σημαντικές επιτυχίες πρωτόγνωρες ως τότε για τη χώρα, επηρεάζοντας σημαντικά τη μετέπειτα πορεία αλλά και θέτοντας βάσεις για την καταγραφή της χώρας ως υπολογίσιμης οντότητας σε διεθνές επίπεδο.