Στο όριο της δεκαετίας (1970), σημειώνεται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του εμπορικού κινηματογράφου (με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως Υπολοχαγό Νατάσα), ενώ εμφανίζεται και ο νέος ελληνικός κινηματογράφος με την προβολή της Αναπαράστασης του Θ. Αγγελόπουλου. Οι σκηνοθέτες του ρεύματος αυτού (Π. Βούλγαρης, Π. Τάσιος, Ν. Νικολαΐδης κ.ά.) επιδιώκουν να προσεγγίσουν την ουσία πίσω από τα σχήματα και αντλούν από πεδία όπως της κοινωνίας, της πολιτικής και της ιστορίας, προκειμένου να αναδείξουν τον απελευθερωτικό χαρακτήρα της τέχνης. Η ανοδική πορεία των ανεξάρτητων σκηνοθετών-δημιουργών σε βάρος των εμπορικών παραγωγών επιβεβαιώνεται στο πέρασμα της δεκαετίας. Η πτώση της ποιότητας, η εξάπλωση της τηλεόρασης και η αλλαγή του προτύπου ψυχαγωγικών συνηθειών απομάκρυναν το μεγάλο κοινό από τον παλιό εμπορικό κινηματογράφο.

Μετά το 1974 αναδείχτηκαν νέοι θεατρικοί πυρήνες, που οδήγησαν σε ποσοτική και ποιοτική αύξηση της θεατρικής δραστηριότητας. Θίασοι, όπως το σχήμα του Ελεύθερου Θεάτρου και συγγραφείς, όπως οι Γ. Διαλεγμένος, Μ. Ευθυμιάδης, Δ. Κεχαΐδης, δίνουν το νέο στίγμα που χαρακτηρίζεται από την επικράτηση της ελληνικής δραματουργίας.

H αποκατάσταση της δημοκρατίας σηματοδοτεί την απόλυτη παντοδυναμία του πολιτικού τραγουδιού, σε μία σχεδόν μονομερή ανάπτυξη. Η έντονη πολιτικοποίηση της εποχής ενισχύει μουσικές προτάσεις με σαφείς πολιτικές συνδηλώσεις, ενώ και η μουσική βιομηχανία αναπτύσσεται χαράζοντας τα δικά της πρότυπα. Στις σημαντικότερες τάσεις που εμφανίζονται πρέπει να σημειωθούν η αναβίωση του ρεμπέτικου τραγουδιού που αποκτά μαζικότερο ακροατήριο (κυρίως με τη βοήθεια των Γ. Νταλάρα, Χ. Αλεξίου κ.ά.), αλλά και η ανάπτυξη του ευρωπαϊκής προέλευσης αισθηματικού τραγουδιού (Γ. Πάριος, Γ. Πουλόπουλος). Ερμηνευτές ή δημιουργοί, όπως οι Μ. Θεοδωράκης, Μ. Λοΐζος, Α. Πάνου, Δ. Σαββόπουλος, καταθέτουν ίσως το ωριμότερο έργο τους. Κυρίαρχη όμως φυσιογνωμία με πολυποίκιλους ρόλους την εποχή αυτή αναδεικνύεται ο Μ. Χατζιδάκις (Εθνική Λυρική Σκηνή, Κρατική Ορχήστρα και κυρίως Γ' πρόγραμμα στο ραδιόφωνο).