H περίοδος που άνοιξε με την εμφάνιση των Μπητλς (Beatles) και έκλεισε με τις φοιτητικές εξεγέρσεις του '68 (Παρίσι, Μπέρκλευ) αποτελεί μία από τις πιο γόνιμες εποχές, σε ό,τι αφορά την άρση των κοινωνικών συμβάσεων και τη γένεση μιας μορφής πολιτισμικού ριζοσπαστισμού για τις δυτικές κοινωνίες.

Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση. H ρήξη αυτή ξεκίνησε από την αποδοχή και οικειοποίηση ενός νέου μουσικού ιδιώματος (ροκ εντ ρολ), γρήγορα όμως επεκτάθηκε στις ατομικές συμπεριφορές (με έμφαση στις σχέσεις των δύο φύλων), στη συλλογική έκφραση αλλά και γενικότερα στην αισθητική. Παράλληλα εγχώριες δημιουργίες, όπως ο Επιτάφιος του Μ. Θεοδωράκη ή το Φορτηγό του Δ. Σαββόπουλου, που εισάγουν εκφραστικές καινοτομίες, έχουν μεγάλη απήχηση στην κυρίως νεολαία της εποχής. Μια νέα γενιά συνθετών κάνει την εμφάνισή της, όπως οι Μ. Λοΐζος, Σ. Ξαρχάκος, Γ. Μαρκόπουλος κ.ά., ένα καινούριο μουσικό είδος γνωρίζει αναπάντεχη επιτυχία ("Νέο Κύμα"), ενώ και το λαϊκό τραγούδι συνεχίζει τη "χρυσή" εποχή του.

Όλες σχεδόν οι εξελίξεις ανακόπτονται στο τέλος της δεκαετίας με την επιβολή από τη στρατιωτική χούντα μιας στυγνής λογοκρισίας, που ανατρέπει την προηγούμενη πορεία. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη μετάβαση από το ραδιόφωνο, που μεσουρανούσε ως το τέλος της δεκαετίας (χαρακτηριστική η επιτυχία του Πικρή, μικρή μου αγάπη), στον αστερισμό της τηλεόρασης που εκπέμπει επίσημα, σε πειραματική όμως μορφή, από το 1966 (Υ.ΕΝ.Ε.Δ.).

Η θεατρική ζωή γνωρίζει στις αρχές της δεκαετίας ιδιαίτερη άνθηση, αλλά ο τομέας που πραγματικά απογειώνεται την περίοδο αυτή είναι "η έβδομη τέχνη". Πολυβραβευμένες ταινίες, όπως το Ποτέ την Κυριακή, κάνουν διεθνή καριέρα προβάλλοντας το λαϊκό φολκλόρ ως κατεξοχήν αναγνωριστικό στοιχείο της σύγχρονης Ελλάδας στο εξωτερικό. Ενδιαφέρον, ωστόσο, παρουσιάζει το γεγονός της παρουσίας μιας νέας σειράς δημιουργών έξω από το κυρίαρχο εμπορικό κύκλωμα της εποχής (Α. Δαμιανός, Π. Βούλγαρης, Λ. Παπαστάθης κ.ά.). Τέλος, και οι εικαστικές τέχνες την εποχή αυτή ακμάζουν και ανανεώνονται εκφραστικά.