Ο χώρος που σημαδεύει την αμφίσημη αυτή περίοδο είναι αυτός του λαϊκού τραγουδιού. Ως απάντηση στη μετανάστευση και την αστυφιλία, τη φτώχεια και την κρατική καταστολή, το λαϊκό τραγούδι με μια πλειάδα σημαντικών τραγουδιστών-δημιουργών -ανάμεσά τους οι Σ. Καζαντζίδης, Μ. Χιώτης, Γ. Μπιθικώτσης, Β. Τσιτσάνης κ.ά.- καταγράφει γνήσια τη δύσκολη καθημερινότητα της εποχής. Στο χώρο της μουσικής, καταλυτικές είναι οι παρουσίες του Μ. Χατζιδάκι με την πολύμορφη δραστηριότητά του (σταθμός η διάλεξή του για το ρεμπέτικο τραγούδι), το "Ελληνικό Χορόδραμα" της Ρ. Μάνου και οι εμφανίσεις κορυφαίων προσωπικοτήτων, όπως ο Δ. Μητρόπουλος (στη διεύθυνση της κρατικής ορχήστρας κ.ά.) και η Μ. Κάλλας (στην όπερα).

Οι πολιτιστικοί φορείς που δραστηριοποιούνται (Ινστιτούτο Γκαίτε, Ελληνοαμερικανική Ένωση, Γαλλικό Ινστιτούτο κ.ά.) και κυρίως θεσμοί, όπως το Φεστιβάλ Αθηνών (1955) και τα Επιδαύρεια (1956), θα συγκεντρώσουν την πρωτοπορία των ελλήνων αλλά και ξένων δημιουργών. Το εμπορικό θέατρο με προεξάρχουσα την επιθεώρηση ανθεί, ενώ φορείς όπως το Θέατρο Τέχνης του Κ. Κουν σηματοδοτούν την είσοδο σε μια νέα εποχή για την ελληνική δραματουργία. Ωστόσο πόλο έλξης του μεγάλου κοινού θα αποτελέσει ο κινηματογράφος, που διανύει περίοδο ποσοτικής ανάπτυξης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Ν. Κούνδουρος, Μ. Κακογιάννης), η κωμωδία και το μελόδραμα κυριαρχούν απόλυτα χρησιμοποιώντας καταξιωμένους ηθοποιούς και σενάρια από το εμπορικό θέατρο.