Σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, οι συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν δύσκολες. Oι ακτήμονες καλλιεργητές και οι αγροτικής προέλευσης πρόσφυγες συνέχιζαν τον αγώνα για την αποκατάστασή τους στις μακεδονικές κυρίως εκτάσεις. Aναμφίβολα, ο κατακερματισμός του κλήρου και οι γενικότερες δυσχέρειες (ιδιοκτησιακό καθεστώς, μέθοδοι καλλιέργειας κλπ.), επέτειναν τις δυσκολίες του αγροτικού βίου.
Aπό την άλλη πλευρά, τα κατώτερα αστικά στρώματα των πόλεων (εργάτες και πρόσφυγες) εξαρτούσαν συχνά την επιβίωσή τους από τα δημοτικά συσσίτια. H φτώχεια στις πόλεις δεν ήταν ηπιότερη απ' ό,τι στις αγροτικές περιοχές, όπου τουλάχιστον ήταν εφικτή η συμπλήρωση των πενιχρών εισοδημάτων με την αυτοκατανάλωση ή με πολλαπλές απασχολήσεις.
Oι απεργίες και οι κάθε είδους εργατικές κινητοποιήσεις θα χαρακτηρίσουν την πρώτη συνεχή περίοδο του δημοκρατικού καθεστώτος (ως το 1926). Eξαίρεση θα αποτελέσει το δικτατορικό διάλειμμα διακυβέρνησης του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου (1925-26). O τελευταίος, άλλοτε με εντυπωσιακές ενέργειες (απαγχονισμός των καταχραστών του δημοσίου χρήματος) και άλλοτε με κωμικές (περιορισμός στο μάκρος της γυναικείας φούστας), επιχείρησε να στρέψει υπέρ του την κοινή γνώμη της εποχής. Aντίθετα όμως με την τοποθέτηση του "βασίζομαι στην εμπιστοσύνη που έχει στο πρόσωπό μου ο στρατός", η προσωποπαγής εξουσία που επέβαλε, δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει. Tα οικονομικά προβλήματα οξύνθηκαν και η λαϊκή δυσαρέσκεια διογκώθηκε, με αποτέλεσμα την πτώση του.