Το ελληνοκεντρικό ιδανικό, η πεποίθηση στις ελληνικές δυνατότητες και στην αναγέννηση του έθνους εμπνέουν με ιδιαίτερο τρόπο το έργο του Περικλή Γιαννόπουλου,

του Ίωνα Δραγούμη και της Πηνελόπης Δέλτα.

Ιδιότυπη περίπτωση, ο Περικλής Γιαννόπουλος (Νέον Πνεύμα, 1906, Έκκλησις προς το πανελλήνιον κοινόν, 1907) εφαρμόζοντας μια ανθρωπογεωγραφική θεωρία έφτασε στην αποθέωση και τη λατρεία του ελληνικού φωτός και τοπίου και σε μια εξύμνηση του Ελληνισμού, που ξεπερνούσε κάθε όριο και διακήρυσσε την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής.

Ο Ίων Δραγούμης διατυπώνει τη δική του πρόταση για τον ελληνικό εθνικισμό, συνεπώς και για την εξωτερική πολιτική και την αντίληψη της εθνικής ολοκλήρωσης. Ο Ίδας, όπως ήταν το φιλολογικό του ψευδώνυμο, δημοσιεύει αφηγήματα (Mαρτύρων και ηρώων αίμα, 1907, εμπνευσμένο από το Μακεδονικό Αγώνα, Σαμοθράκη, 1909, Όσοι ζωντανοί, 1911), τα οποία αποτελούν, παρατηρεί ο Λίνος Πολίτης, "πρώτα ίσως δείγματα μιας εσωτερικής ψυχολογίας στη νεοελληνική λογοτεχνία".

Η Πηνελόπη Δέλτα,

εμπνευσμένη από τη Μεγάλη Ιδέα, στρατευμένη στην προσπάθεια του δημοτικισμού και της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, ξεκινά από την ανάγκη να δώσει στα παιδιά τα κατάλληλα αναγνώσματα. Πρόκειται για έργα, όπως Για την πατρίδα, 1909, Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου, 1911, Στα μυστικά του Βάλτου, 1937, που αποτελούν άρτια ιστορικά μυθιστορήματα και έχουν να κάμουν με το Μακεδονικό Αγώνα, το Παραμύθι χωρίς όνομα, 1910, μια αλληγορία που προβάλλει τη δυνατότητα αναγέννησης του Ελληνισμού. Επίσης έγραψε και αυτοβιογραφικών αναφορών παιδικά μυθιστορήματα. Η Πηνελόπη Δέλτα θα ασχοληθεί περισσότερο με την παιδική λογοτεχνία.