Ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της περιόδου υπήρξε ο ζωγράφος του Αχιλλέα, ο οποίος ήταν δραστήριος ήδη πριν από τα μέσα του αιώνα και τουλάχιστον ως περίπου το 430 π.Χ. Είχε ιδιαίτερη προτίμηση στη λεπτολόγο σχεδίαση μοναχικών μορφών χαμένων στο μαύρο βάθος μεγάλων αγγείων. Οι μορφές του διακρίνονται από ευγένεια, συγκρατημένο συναίσθημα και αρμονική ισορροπία, ενώ οι σκηνές που επιλέγει αποπνέουν μια ατμόσφαιρα ηρωική κι εξιδανικευμένη. Ο ζωγράφος της Φιάλης, μαθητής του ζωγράφου του Αχιλλέα, ακολουθεί τις επιλογές του δασκάλου του και τις εμπλουτίζει με περισσότερη αφηγηματικότητα. Διακοσμεί πελίκες, αμφορείς και μεγάλους κωδωνόσχημους κρατήρες. Σε δύο από αυτούς εφαρμόζει την τεχνική του λευκού εδάφους, δημιουργώντας πολύ γοητευτικά έργα και δίνοντάς μας ταυτόχρονα μια ιδέα γι' αυτό που θα ήταν η μεγάλη ζωγραφική.

Υπήρξαν τουλάχιστον τρεις αγγειογράφοι με το όνομα του φημισμένου τοιχογράφου Πολυγνώτου. Ο σημαντικότερος έδρασε στο γ' τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ. Ο Πολύγνωτος συνεχίζει τεχνοτροπικά τα βήματα του ζωγράφου των Νιοβιδών. Στα καλύτερα έργα του κυριαρχεί μια ηρωική διάθεση και απεικονίζονται συνήθως σκηνές ιππασίας, Αμαζονομαχίες και Κενταυρομαχίες.
Στη διάρκεια του γ' τετάρτου του 5ου αιώνα π.Χ. ορισμένοι αγγειογράφοι συνεχίζουν τις επιτηδεύσεις και τις παλιομοδίτικες διακοσμήσεις, επαναφέροντας στο προσκήνιο δημοφιλή θέματα της Αρχαϊκής περιόδου. Είναι αξιοπρόσεκτη η μεγάλη διαφορά ποιότητος των έργων τους. Δίπλα στα πηγαία και ζωντανά θέματα υφίστανται ακόμα πολλά έργα του συρμού χωρίς πνοή και τεχνική αρτιότητα.