Η ερυθρόμορφη κεραμική αντιπροσωπεύει από πλευράς ποιότητας τη σημαντικότερη παραγωγή του Κεραμεικού. Παρά τις καταστροφές στη διάρκεια των Περσικών πολέμων, η συνέχεια της αρχαϊκής παράδοσης μοιάζει αδιατάρακτη. Οι ίδιοι αγγειογράφοι και αγγειοπλάστες συνεχίζουν να παράγουν τα έργα τους, αλλά όσον αφορά τη θεματολογία, τις εικαστικές και τεχνοτροπικές αναζητήσεις η αρχή μιας νέας φάσης εντοπίζεται αμέσως μετά τα Μηδικά. Η περίοδος αυτή θεωρείται και το ανώτατο όριο της πρώιμης κλασικής αγγειογραφίας. Από τα μέσα περίπου του 5ου αιώνα και μέχρι το 420 π.Χ. η αγγειογραφία παρακολουθεί την ευημερία της Αθήνας και δέχεται τις επιδράσεις της γλυπτικής του Παρθενώνα.

Η περίοδος αυτή ονομάζεται συνήθως κλασική για την ερυθρόμορφη κεραμική και δεν πρέπει να συγχέεται με ολόκληρη την εποχή από τους Περσικούς πολέμους ως το Μέγα Αλέξανδρο, που φέρει το ίδιο όνομα. Oρισμένοι από τους σημαντικότερους αγγειογράφους αυτής της περιόδου δουλεύουν παράλληλα με τον ερυθρόμορφο ρυθμό και στην τεχνική του λευκού εδάφους. Μια εκζήτηση στις μορφές, τις συνθέσεις και τη διακόσμηση γίνεται όλο και εντονότερα φανερή προς τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. H νέα τάση ονομάζεται "πλούσιος" ή "στολισμένος" ρυθμός και διαρκεί μέχρι το 390 π.Χ. περίπου, ενώ αρκετά χαρακτηριστικά του επιβιώνουν σε όλη τη διάρκεια του α' τρίτου του 4ου αιώνα π.Χ. Η ύστερη κλασική αγγειογραφία χαρακτηρίζεται από μια καταφανή πτώση στην ποιότητα και την εκτέλεση του σχεδίου, αλλά και από μία εμμονή στη μανιεριστική επανάληψη των ίδιων θεμάτων. Έτσι η ερυθρόμορφη κεραμική κλείνει τη φθίνουσα πορεία της περί το 320 π.Χ.

Πέρα από τους μεγάλους αγγειογράφους, των οποίων γνωρίζουμε μερικές φορές το όνομα μέσω των υπογραφών τους, αποδόθηκαν έργα σε μαθητές, σχολές, ομάδες και κύκλους, φτάνοντας καμιά φορά σε υπερβολική εξειδίκευση. Οι αποδόσεις αυτές βασίζονται στην παρατήρηση ορισμένων λεπτομερειών, ιδίως ανατομικών, οι οποίες επαναλαμβάνονται με σταθερότητα και "μαρτυρούν" το χέρι του ζωγράφου. Τη μέθοδο αυτή ανέπτυξε ο Sir John Beazley ως παραλλαγή της μεθόδου που επεξεργάστηκε ο Morelli για τη μελέτη της ζωγραφικής της αναγέννησης, αφού την προσάρμοσε στις ανάγκες της κεραμικής. Τα ονόματα που χρησιμοποιούμε σήμερα για τους αγγειογράφους σπάνια είναι τα πραγματικά τους. Μερικές φορές ο αγγειογράφος παίρνει το όνομα του κεραμέα με τον οποίο συνεργαζόταν -εφόσον βέβαια ο κεραμέας υπογράφει τα έργα του-, όπως για παράδειγμα ο ζωγράφος του Σωτάδη. Άλλοτε πάλι το όνομα του αγγειογράφου προέρχεται από τον τόπο που βρέθηκε ή που φυλάσσεται κάποιο σημαντικό έργο του, όπως ο ζωγράφος της Ερέτριας και ο ζωγράφος 2413 του Mονάχου. Τέλος, πολλοί αγγειογράφοι ονομάστηκαν από το σχήμα ή την παράσταση ενός συγκεκριμένου αγγείου, όπως ο ζωγράφος της Φιάλης και ο ζωγράφος του Τάλω.

| εισαγωγή | τέχνες | γράμματα | εκπαίδευση | θρησκεία |	Κλασική Εποχή
Σημείωση: Επιλέγοντας τις εικόνες μπορείτε να δείτε αυτές σε μεγέθυνση, καθώς και τις επεξηγήσεις τους. Οι υπογραμμισμένες παραπομπές (links) οδηγούν σε σχετικά με αυτές κείμενα, ενώ οι μη υπογραμμισμένες αποτελούν επεξηγηματικό γλωσσάρι.