Μία χαρακτηριστική εκδήλωση του ατομικισμού, που εμφανίζεται κατά την Αρχαϊκή περίοδο, είναι η δήλωση της ταυτότητας του καλλιτέχνη στο έργο του. Οι υπογραφές αυτές, ιδιαίτερα γνωστές από τα κεραμικά αγγεία της εποχής και δυνατές χάρη στην επανανακάλυψη της γραφής, παίρνουν τις δύο μορφές έγραφσεν και εποίησεν· ενώ όταν το αγγείο μιλάει προσωποποιημένο: μ' έγραφσεν και μ' εποίησεν. Η πρώτη δηλώνει το ζωγράφο που ζωγράφισε το αγγείο και η δεύτερη τον κεραμέα που το κατασκεύασε . Χάρη στην αναπτυγμένη αυτοεκτίμηση και την υπερηφάνεια κάποιων τεχνιτών, βγαίνουν από την ανωνυμία μερικά εξαίρετα έργα της αττικής αγγειοπλαστικής, ενώ παράλληλα μάς δίνεται η δυνατότητα να αντλήσουμε πληροφορίες για την οργάνωση και τη λειτουργία των εργαστηρίων της αρχαϊκής Aθήνας. Έτσι διασώθηκαν ονόματα όπως του Σοφίλου, του Κλειτία, του Eργότιμου, του Λυδού, του Άμαση, του Εξηκία, του Νικοσθένη και του Ευφρόνιου.




Εκτός από τους κεραμείς, τα έργα τους υπογράφουν επίσης οι γλύπτες και οι χαλκουργοί. Στους τελευταίους για παράδειγμα ανήκουν ο Χαλκοδάμας, ο Κοίος και ο Αριστόδικος. Ήδη από τον 7ο αιώνα π.X. σώζονται οι υπογραφές γλυπτών όπως του Ευθυκρατίδη από τη Νάξο, ο οποίος αφιέρωσε το έργο του στο Δήλιο Απόλλωνα. Γύρω στα 600 π.Χ., ο γλύπτης των αγαλμάτων του Κλέοβη και του Βίτωνα στους Δελφούς αισθανόταν αρκετά υπερήφανος για να δηλώσει το όνομά του (δυστυχώς όμως σώζεται τμηματικά). Η υπογραφή ενός έργου συνδέεται περισσότερο με την πρόθεση του καλλιτέχνη να τονίσει το ιδιαίτερο ατομικό του επίτευγμα, παρά με την ποιότητα και τη μοναδικότητα αυτού του επιτεύγματος. Γι' αυτό άλλωστε και φέρουν υπογραφές έργα μικρότερης σημασίας, ενώ δεν υπογράφονται πραγματικά εξαιρετικά έργα.


Αλλά και οι ιδιώτες δεν έχαναν την ευκαιρία να δηλώσουν το όνομά τους, μέσω μίας άλλης συνήθειας που συνδέεται με την ανάθεση σε ιερά. Τα έργα γλυπτικής, χαλκοπλαστικής και κεραμικής, που αφιερώνονται τόσο στα μεγάλα πανελλήνια ιερά όσο και στα μικρά τοπικά αναφέρουν συχνά το όνομα του δωρητή, συνοδευόμενο κάποτε και από αίτημα προς το θεό. Οι τυπικές επιγραφές αφιέρωσης περιλαμβάνουν συνήθως τη φράση: ανέθηκε ή μ' ανέθηκε.


Στη λογοτεχνία της εποχής, ο δημιουργός ως άτομο ξεπερνά την παράδοση της απλής επίκλησης στις Μούσες και δε διστάζει να αναφερθεί εκτενέστερα σε αυτοβιογραφικά στοιχεία, υποκειμενικές κρίσεις και προσωπικά συναισθήματα. Ο Ησίοδος παραπονιέται για την έλλειψη ελέγχου της εξουσίας (Έργα και Ημέραι 34-41, 174-179, 263-266), ο Σόλων με αληθινή περηφάνεια αναφέρεται σε όσα έκανε για να ανακουφίσει τους φτωχούς και αδύναμους (Eλεγειών 5-6, Ιάμβων 36), η Σαπφώ υμνεί τους έρωτές της (Diehl 40-41, 48, 50, 114, 137) και ο Αρχίλοχος οικτίρει την τύχη που τον έφερε αποικιστή στη Θάσο (frag. 20, 21A, 52, 103). Μέσω της λυρικής ποίησης, η χρήση του πρώτου προσώπου προσδίδει στο "εγώ" την εμπιστοσύνη που αρμόζει σε μοντέλο καθολικής εμβέλειας, ικανό να ανάγει το μερικό και υποκειμενικό σε ισάξιο και αντίπαλο του γενικού και κοινωνικά καθιερωμένου.


| εισαγωγή | δομές | δίκαιο | αξίες | Αρχαϊκή Περίοδος

Σημείωση: Επιλέγοντας τις εικόνες θα δείτε μια σύντομη περιγραφή.