Μία θεωρία, αρκετά διαδεδομένη, αναφέρει ως πρωταρχική αιτία του αρχαϊκού αποικισμού την αναζήτηση γης, δηλαδή την αναζήτηση εύφορων καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Αυτή η άποψη στηρίζεται κυρίως στην επιλογή να ιδρυθούν αποικίες στις περιοχές του Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας.

Οι περισσότερες αποικίες και ο μεγαλύτερος αριθμός αποίκων ζούσαν κυρίως από τη γεωργία, γι' αυτό και το κίνητρο της πλειοψηφίας, απ' όσους συμμετείχαν σε αυτήν τη δραστηριότητα, ήταν η απόκτηση γης για καλλιέργεια, η οποία δεν προσφερόταν στις μητροπόλεις. Σε ορισμένες αποικίες, οι πρώτοι κάτοικοι ονομάστηκαν γαμόροι, εκείνοι δηλαδή που μοιράστηκαν τη γη, όπως για παράδειγμα στις Συρακούσες. Ένα άλλο παράδειγμα αφορά τους κατοίκους της Χίου, οι οποίοι μέσα στον 7ο αιώνα π.Χ. έπλευσαν βόρεια προς τις θρακικές ακτές και ίδρυσαν τη Μαρώνεια στην περιοχή του Ισμαρού ποταμού, περιοχή που ήταν ήδη γνωστή για την εύφορη καλλιεργήσιμη γη και το κρασί της. Επίσης, το Μεταπόντιον, αποικία της Αχαΐας στη νότια Ιταλία, είχε υιοθετήσει ως σύμβολο στο νόμισμά του το σιτάρι, τονίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη σημασία που είχαν οι εύφορες εκτάσεις σιτηρών για την πόλη.

Τα τελευταία χρόνια, επίσης, έχει δοθεί έμφαση στη σημασία των μετάλλων για την ανάπτυξη των ελληνικών πόλεων και η γεωγραφική θέση των αποικιών μελετάται σε συνδυασμό με τις όποιες πηγές μετάλλων -πολύτιμων και μη- υπήρχαν κοντά τους. Για παράδειγμα, η επιλογή των αποικιών στη Μαύρη Θάλασσα συσχετίζεται με τις πλούσιες σε αποθέματα μετάλλων περιοχές της βόρειας Μικράς Ασίας, της Αρμενίας και του Καυκάσου (Ηρόδοτος, Ιστορίαι 4.86).