|
Σ
τον τελευταίο αιώνα ζωής της Αυτοκρατορίας δεν υπάρχουν πολλά
σημαντικά εκκλησιαστικά μνημεία.
Το βυζαντινό κράτος έχει περιοριστεί πια στα τείχη της
Κωνσταντινούπολης, της Θεσσαλονίκης και
λίγων ακόμα πόλεων στη Θράκη και στον Εύξεινο Πόντο. Στον ευρύτερο
χώρο του Αιγαίου, όπου
συνυπάρχουν Βυζαντινοί, Φράγκοι, Εβραίοι και Τούρκοι, ο πολιτικός και
πολιτιστικός κατακερματισμός
ευνοεί την ποικιλία στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις.
Η χριστιανική τέχνη του 15ου αιώνα, διακρίνεται για την εκζήτηση και
για τον εκλεκτικισμό της,
την επιλογή δηλαδή στοιχείων από παλαιότερα μνημεία αλλά κι από
διαφορετικές κουλτούρες και
καλλιτεχνικά ρεύματα. Τα ποικίλα στοιχεία δεν αρθρώνονται γύρω από
καινούργιους άξονες, δε
συγκροτούν ένα οργανωμένο σύνολο νέων αισθητικών αντιλήψεων. Η
ζωγραφική αποκτά πιο έντονο
διακοσμητικό χαρακτήρα, οι συνθέσεις είναι πολυπρόσωπες, τα κύρια
πρόσωπα όμως, συνήθως
δεν εικονίζονται στον κεντρικό άξονα των παραστάσεων. Έτσι τα
τοιχογραφημένα σύνολα αποκτούν
χαλαρή δομή κι επιδιώκουν την εκζήτηση, τον εντυπωσιασμό του κοινού
στο οποίο απευθύνονται.
|