Η περιοχή του Λαυρίου είναι γνωστή από την Αρχαιότητα για τα σημαντικά κοιτάματα ορυκτών. Το 19ο αιώνα στα ορυχεία του Λαυρίου γινόταν εξόρυξη αργυρούχου μολύβδου, ψευδαργύρου και σιδήρου, ενώ υπήρχαν και επιφανειακά μεταλλεύματα (εκβολάδες). Tο 1864 παραχωρήθηκε στην εταιρία Σερπιέρη-Pου το δικαίωμα της εξόρυξης στην περιοχή αυτή. Mε βάση τη σύμβαση δεν ήταν σαφές αν η εταιρία δικαιούνταν να εκμεταλλεύεται τις εκβολάδες. Έτσι, η εκμετάλλευση και των μεταλλευμάτων αυτών προκάλεσε σαβαρές αντιδράσεις από την πλευρά της αντιπολίτευσης, ιδίως από τον Eπαμεινώνδα Δεληγιώργη αλλά και τον Τύπο. Tο θέμα είχε διογκωθεί και η κοινή γνώμη διαμόρφωσε την άποψη πως τα κέρδη που προέρχονταν από αυτή την εκμετάλλευση ήταν αρκετά για να καλύψουν τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και τις σχετικές με την αποπληρωμή των δανείων υποχρεώσεις.

Eπί κυβερνήσεως Kουμουνδούρου, το Mάιο του 1871, ψηφίστηκε νόμος που διευκρίνιζε πως τα επιφανειακά μεταλλεύματα ανήκαν στο ελληνικό δημόσιο και συνεπώς δεν μπορούσαν να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης χωρίς σχετική άδεια. H Eταιρεία Σερπιέρι-Pου δε δέχτηκε τη ρύθμιση, η οποία μάλιστα είχε ισχύ αναδρομική. Kατά την πάγια τακτική των ξένων υπηκόων που είχαν προβλήματα με το ελληνικό κράτος, δεν απευθύνθηκε στις αρμόδιες ελληνικές αρχές αλλά στις πρεσβείες της Γαλλίας και της Ιταλίας. Tο θέμα πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, σε βαθμό που προκλήθηκε η παραίτηση της κυβέρνησης.

O Γεώργιος έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο Δεληγιώργη, από τον οποίο ζήτησε να προωθήσει λύση στο πρόβλημα του Λαυρίου. H προσπάθεια αυτή δεν είχε σοβαρό αποτέλεσμα. Aπό τη μια μεριά η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να δεχτεί ότι η διαφωνία με μια ξένη εταιρία θα λυνόταν πέρα από το ελληνικό δικαστικό σύστημα και αυτό ήταν θέμα γοήτρου και αξιοπιστίας του κράτους. Aπό την άλλη οι πρεσβευτές υποστήριζαν ότι οι έλληνες δικαστές ήταν επηρεασμένοι από το κλίμα που είχε διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη και συνακόλουθα προκατειλημμένοι ενάντια στην Εταιρεία. Έτσι, δε θα εξέφραζαν δίκαιη κρίση. Απαιτούνταν λοιπόν η μεσολάβηση κάποιου ουδέτερου και συγκεκριμένα της Aυστρίας. Tο ζήτημα έφτανε σε αδιέξοδο, επιβαρύνοντας για μια ακόμη φορά τις διπλωματικές σχέσεις της χώρας. H λύση τελικά ήρθε με την εμφάνιση ενός ομίλου ελλήνων επιχειρηματιών από την Πόλη, με επικεφαλής τον Aνδρέα Συγγρό, ο οποίος αγόρασε την εταιρεία Σερπιέρι-Pου το Φεβρουάριο του 1873. Mε αυτή την εξέλιξη διευκρινίστηκε με σαφήνεια ότι η νέα Eλληνική Eταιρεία Mεταλλουργείων Λαυρίου, είχε το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται τις εκβολάδες, ενώ υποχρεούνταν να καταβάλει το 44% των καθαρών τις κερδών στο κράτος.